Het moet omme nabij een kilometer of 55 geweest zijn dat de Amstel reclame door mijn hoofd schoot echt raar als je in de zon loopt met dorst en lekker aan het knokken bent met jezelf en ik kan je zeggen knokken met jezelf is best een uitdaging.
25 maart op naar Ultra-eiland Texel alwaar er alweer een lange traditie ligt op het gebied van ultralopen 2011 mijn debuut 2013/2015 & 2017 de 60 en in 2019 met een wildcard de 120.
Na een lange periode van een wat pijntjes her en der die net ff te lang aanhielden voor een super goede voorbereiding start ik toch op het 60 net als mijn club matties Marc en Niels en Lars de broer van Daisy.
De sloot aan ervaring neem ik mee in de rugzak, net als 1.5 liter water en gels en sportdrank van Hammer het was Hammer time……
Heb nu wel alle weertypes gehad van hoogzomer tot hagel en regen en wind altijd wind, maar die heb je ook mee, de wind was vandaag erg kalm, en met een drukke v.d. Kaa is iets kalms altijd wel fijn.
10:35 we gaan los al snel stuiven Niels en Lars me voorbij, ik weet wat me te wachten staat ja juist de Hors en die is mul, behouden lopen strand af bos door. Daphne stond er om winterkledij aan te pakken , nu gaan we via de duinen een lekker strandje op ik diesel lekker mee in een treintje..
Nu het strand definitief af en met een noodgang suis ik de afgang af, de Nederlanden in ik weet de haast het werd een sanitaire stop in de prikkelbosjes hahaha.
Na de slufter staat Daphne er met sportdrank, nu op naar de Vuurtoren met een dun windje is het warm, koud warm koud net een soort wisselbad.
Prins Hendrik nog 17.5 km met een nieuw racevest en een lichaam wat al lekker zeer doet stoempen we verder en geniet volop haal de een na de ander in, het gaat niet de snelste Texel worden maar wel een waar ik heel trots op ben.
De laatste 5 met zeker de laatste 3 veel vals plat omhoog bij de Hoge berg groet ik Jan (de Knip) die hier zijn laatste rustplaats heeft.
De laatste 2 km mooie gedachten aan we zijn weer terug…
Ciao Ultrapietje.