De strijd op Texel.

In 2011 liep ik hier mijn eerste ultra (60 km) het was 25 graden met 6 uur 34 kwam ik gesloopt over de streep, maar wat opviel was dat je er ook een 120 km had die lopers waren voor mij helden en dacht dat wil ik ook.

Ben me gaan verdiepen in de kwalificatie eisen oeiii een 100 onder de 9 uur 30 stevig maar als je iets wil kan het, eerst maar eens sterker worden op de marathon en langzaam toe trainen naar mijn eerste 100.

Toen Mei 2011! werd mijn moeder heel ernstig ziek en we wisten dat ze nog maar heel erg kort te leven had “Ik zei mam jij gaat strijden en ik beloof je ik ga me kwalificeren voor de 120 van Texel en dan sta jij aan de finish……helaas is mams september 2011 veranderd in een vlinder die me altijd en overal steunt.

2013/15/&17 ja ff iets inkorten de 60 op Texel gelopen en nog steeds liepen mijn helden de 120, met een PR van 5:41 op de 60 gelopen in (2017) veel wind brak het tot nu toe het beste jaar uit mijn carrière aan 2x een 100 1x een 130, het reisje in Friesland zat ff tegen.

Na wat blessureleed wilde ik toch in september 2018 aan de start staan in Winschoten. Daar liep ik een sterke 100km met een mooi PR 10:14. Ik durfde toen heel lief aan Henri een wildcard te vragen, ik denk dat hij mij net zo lief vond want met een hele onderbouwing kreeg ik hem! Als een kind zo blij. Mams ik mag starten……..

Ultra (eigenwijs) Pietje nam een externe trainer in de hand jaja klinkt decadent he, valt mee hoor het werd echt trainen, hartslagen berekend na een inspanningstest en op mijn laagste HF (151) liep ik al 4.55 min/km kwam gesloopt terug van de training hihi wel lekker.

Het ultraloop lijf maar vooral pyriformis links had wat minder trek in deze verandering en gooide roet in het eten, roet is normaal in december en niet in januari…

Eind januari leek het beter te gaan en met hangen en wurgen een duurloop van 35 kunnen doen en zoals altijd schijnt achter de wolken de zon , tot 23 februari goed kunnen trainen, maar piri rechts voelde denk aandacht tekort en daar was tegenvaller 2…..inmiddels was Team Texel al gevormd
Daphne ab en Mark heb beide heren hoog staan als mede trainers van het Tri-team en vond het een hele eer dat ze mee wilden met deze gek hahaha ik had ook pas na het jawoord de starttijd verteld……

3 weken rust en niet lopen daar wordt een ultraloper niet leuker van, mensen om me heen hebben aardig wat te verduren gekregen.

Ik ging zelfs luisteren naar mensen om me heen ach nooit te oud om te leren toch manuele therapie, acupunctuur (het lopende speldenkussen) whaha Half maart met veel last langzaam hobbelen, vloekend thuis alles om mij heen geloofde erin behalve ik.

Inmiddels was ik zo uitgerust en fietste zo veel voelde me bijna Joop zoetemelk.

Eind maart een dubbeldekker van 2×14 met weinig last gaf me vertrouwen te starten en lopen op ervaring mentaal sterk uitgerust en met een drive van hier tot Tokio….op naar ultra eiland Texel…inmiddels was me ook ter ore gekomen dat Guus er ging starten op de 60….

7 April 04:35 op de atletiekbaan! ik sta er tussen mijn helden en mag na 2 rondjes gaan we het donker in het loopt goed en geniet volop, na een uur het ochtendgloren en die vogels het ontwaken van de natuur nu ben ik de held……en weet dat mams nu al trots is.

De kilometers tikken lekker weg het TOP team doet het zo goed alles klopt voeding, routebegeleiding heerlijk, na 35 km wat kletsen met Reneen besef dat piri zich koest houd.

Het strand op en ik weet dat is op Texel altijd wat minder dan thuis, voel me sterk en loop volgens Albert als een kogel… onderweg de grootste lol een sanitaire stop, vogels die stuk zijn, op stap met een ultraloper is nooit saai…..

De hors het laatste stuk strand is nog mooier ik waan me in het paradijs, behalve de benen die waren er al klaar mee. Op weg naar de keerlus kom ik Guus tegen echt geweldig. Ook nog vele aanmoedigingen van vele andere lopers die mij kennen. Bij de keerlus aangekomen op 60 km sprak Henri de legendarische worden Ultrapietje loopt nog inmiddels was het al een felle strijd aan het worden.

79 km daar was ze en niet alleen nee opa en oma waren er ook bij ik had het zo zwaar en wist je bent nu al trots op me, maar ik ga niet stoppen mijn pijn is relatief en gaat over….
Hardlopen leek op shuffelen Team Pieter deed er alles aan, 86 km Daphne komt naar me toe lopen met een verassing door gaan……na 4 km uit de slufter staan daar je Pa broer zwager & Do laatst genoemde rent naar me toe ik kan de tranen niet meer binnen houden.

Allemaal voor die gekke pappa de kop wil door ik zing van binnen het nummer van Freddie Mercury& Monserrate caballe Guide me home………https://www.youtube.com/watch?v=q7Nqc-0JYj8….

Mark neemt het over een ultrapietje die wil maar niet meer kan ik heb geen idee meer wat ik allemaal heb lopen verkondigen van onzin tot iets minder onzin maar na 92 km was het op en met trots besloten de pijp aan maarten te geven en wat hij er mee doet zoekt die maar uit…..

Op het veld bij de finish kan ik amper gaan zitten, krijg een forse wegtrekker en ga bijna out maar team Pieter zou het team niet zijn als ze je in de kant leggen en je dochter zich ontfermt over gekke pappa……

Daar komt Guus met de laatste krachten haal ik hem binnen en stort weer ten aarde……na afloop gaan we samen op de foto omdat het moet dan.

Ik ben trots op wat ik gepresteerd heb na een matige voorbereiding onder het genot van een lekker biertje weet ik dat de wil er was maar de trainingsachterstand fors was, en als je dan toch nog op wilskracht tot 92 kilometer komt mag je alleen maar erg tevreden zijn.

De spierpijn is enorm net als de trots op mijn Team en je dierbaren die er voor je zijn….

Ultrapietje is weer terug en mooie verhalen volgen op naar de Leiden marathon ik heb inmiddels de langste duurloop gehad
Ciao Ultrapietje…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.