De run Winschoten een loop waar ik al voor de vijfde keer aan de start mag staan, ik ben gelukkig dat het lichaam al dat ultralopen pikt.
De maand augustus goed kunnen trainen 2 ultra’s en 1 marathon in 4 weken gingen goed zeker de laatste de Monnikentocht een soepele 50 km op tempo tussen de oren zit het goed maar wat doet het lijf op een 100 een afstand die voor ons recreatieve lopers met een gezin en baan niet te plannen valt.
De week voor een loop doe je weinig 2x loslopen en fietsen naar werk gelukkig anders worden ze thuis gek van een stuiterende loper.
Vrijdag middag naar het noorden met mijn vriendin.
We slapen in den Stallen (hotel) vlakbij de start en lekker rustig geen apres skihut en feestende menigte tot 6 uur in de ochtend zoals in 2016.
Ik krijg het speciale lopers menu een bord pasta zo groot daar kan je 4 man van te eten geven ben wel lekker vol gestapeld zeg ik maar, in de gang loop ik nog wat te klieren met de brandslang ach je moet wat hahah.
Ik slaap goed en bij het ontbijt kletsen met Robert en dan naar het strijd toneel waar het mag gaan gebeuren waar ik ga voor de kwalificatie voor de 120 van Texel een belofte die ik in 2011 mijn moeder gedaan heb zei ging toen de strijd aan tegen kanker ik zei mams ik ga voor jou een keer die 120 lopen…
Waarom Texel dat heeft 2 redenen ten eerste het was het eiland van Jan Knippenberg de 120 was zijn ronde en ook Jan is veel te vroeg gegaan.. Jan is een begrip in de Ultraloop wereld.
10 uur mag ik los en loop soepel, ronde 1 gaat in 55.45 fors ja maar ik wil wat, er loopt de hele tijd een Duitser uit de wind achter me een scheet deert hem niet dan maar zakken en hopla weg is die pik ik later wel weer op, ronde 2 56.33 en dan voel ik aandrang snel de bosjes in en verder..
Ronde 3 57.21 bij het Rosarium roep ik naar Daphne vest die weet dan dat ik ronde 4 een vol racevest wil ook mag ik de lege flesjes lanceren in het gras.
Ronde 4 57.25 lekker vlak de marathon gaat in 3.56 netjes rond 5 58.54 het wordt al zwaarder maar dat mag nu gaat de strijd beginnen, op de 60 loop ik een tussendoor PR die tellen niet maar pep mezelf wel op.
Vanaf 70 is het echt afzien krijg ik hier de rekening van de snelle start ik schreeuw tegen mezelf nee “ik wil dit en ik kan dit” 80 km tik ik af in 7:55 en push mezelf tot het uiterst de poten zitten vol en bij elke versnelling schiet de kramp er nog net niet in.
He daar is de Duitse vriend weer en loop hem voorbij of ik met een 5 km wedstrijd bezig ben.
Ik laat de 9:30 varen maar ga voor een PR niet zeuren ik zing het nummer van Bily ocean ‘ When the going get’s tough’.
Publiek langs de kant vraagt hoeveel rondes nog ik lach en steek 2 vingers omhoog zelfs praten zit er niet meer in…bij het 9 km punt zit een café met veel leuk publiek draaien ze net DJ paul elstak en ja als Feyenoorder ga je dan wel weer ff Sterker door strijd……
90 km in 9.05 de bel voor de laatste ronde in een café nooit fijn maar nu wel nog 10 km afzien op push door en bij 99 km staat Vincent die zegt nu alles eruit zo hard als je kan alles geven, pers er 1 km lopen op techniek uit bij elke stap voel ik elke vezel in het lichaam door alle kramp heen vlieg ik naar de finish in een fantastisch PR van 10:14 ben compleet leeg en Daphne vangt me op zodat ik niet ter aarde stort.
Nu op naar Texel.
Het zijn toch de gladiolen geworden een mooi pr en heb alles gegeven wat erin zat compleet leeg na afloop heb ik meestal trek in een biertje maar zelfs dat niet, in het hotel douchen en chocomel en dan wil ik maar een ding dat is liggen.
Ben zo trots op Daphne zonder haar zijn dit soort dingen niet mogelijk iemand die alles rondom een wedstrijd verzorgt van inpakken tot aan de voeding echt super.
Ciao een uitgetelde Ultrapietje.