September een maand mooi nazomer weer kan brengen maar ook een bui, een maand met hoogte en diepte punten, gouden en zwarte randjes. Maar vooral een maand waar ik altijd even aan moet wennen.
20 september 2011 een gitzwarte dag de dag dat mams ons verliet, ze werd op haar sterftbed opgehaald door 2 mooie witte vlinders mijn (Opa & Oma) haar vader en moeder. Haar laatste wens was ook uitgestrooid worden bij hen en zo gebeurde dit ook. De vlinder keerde terug om te waken over ons en steunen in tijden dat we je nodig hebben.
Je bent hier niet meer maar zit voor altijd in mijn hart mam, de strijd die ik met mezelf lever en met lopen staat in schril contrast met jouw laatste weken.
3 september 2020 trouwen met Daphne den Edel en die dag was je er, mooie foto’s in de vlindertuin en een mooie feestje in de avond, en Pietertje jaja die had de manchetknopen aan van Opa Wiltenburg……
Op honeymoon naar Gulpen, beetje fietsen hapje eten en trainen er stond immers op 19 september een laatste kans om me te kwalificeren voor de 120 van Texel op het programma. Voor een wildcard diende ik 10:15 te lopen en dat dat te doen is weet ik.
Vrijdag 18 september buik doet raar nee he ach ff wachten die nacht meer de wc dan mijn bed gezien, als ik mijn ega toch niet had hopla diaree remmers erin en gaan, als je het niet probeert weet je zeker dat het niet lukt….de garmin begint te gillen HF 162 en dit al na 500 meter. Wedstrijdspanning? Het lijf? Na 45 min de hartslag band afgedaan en de ontspanning zoeken op het pittoreske parcours in Deventer he Marc.
Darmen bleven opspelen dan een paracetamol ik zal en ik wil “de dood of de gladiolen”, Daphne werd er moedeloos van niets hielp, na 2 uur laat ik de 10:15 los en zoek in de trukendoos de ontspanning. Tegen beter weten in shuffle ik door de adem zit hoog het lichaam zegt stoppen!
Nee in de kop wil door als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat, racevest af losse flesjes ja je zal getrouwd zijn met een ultraloper, man wat heb ik een respect en bewondering voor de vrouwen van zo iemand.
Na 3 uur is het genoeg, ik ga zitten in de stoel en vloek alles bij elkaar, zal ik terug gaan en mezelf helemaal aan gort lopen, dat moment vliegt ze langs altijd precies op tijd tis goed zo.
We ruimen alles in ik stort bijna ter aarde als ik buk, ach komt wel goed, in de auto apt Kayleigh hoe trots ze is op pappa en Dominique belt. Ik knap al op, 28 maart 2021 sta ik aan de start van de 60 en de dames gaan mee.
In de avond nog ff kijken op de baan. Op een gegeven moment staan er meer ultralopers langs de kant dan op de baan het doet me al goed….en weet dit was weer een mooie training voor de volgende ultra.
Het mocht vandaag niet zo zijn, wie weet een volgende keer.
Always look on the bright side of life.
Ciao Ultrapietje.