Zes weken na een mooie reis op Texel waar na afloop de traktatie forse spierpijn en algehele malaise was kroop ik na 3 weken langzaam uit het dal.
De blessure was weg en ik keerde terug als meelopende trainer bij Mila 1, want al dat mee fietsen was niks na afloop was ik regelmatig diepgevroren.
Lichaam werd sterker en op hartslag lopen vind ik heerlijk, je krijgt een klein schopje onder den bibs haha.
Bovendien is het altijd fijn om met Guus te kletsen, wat een vriend is dat die maakt van een regenachtige dag een dag vol zon, een mentale coach uit duizenden een Topper!.
De reis op Texel heeft mij een begeleidingsteam gegeven wat staat als een huis een team van vrienden en ervaren trainers op wie je kan bouwen…
Vrijdagavond lekker naar de film Baantjer met Daphne in Leiden heerlijk ontspannen, zaterdag kwam Rene bij ons logeren helemaal uit het verre Friesland.
Daar gaan we dan met een Tri-team van bijna 25 lopers naar Leiden, de trainers hadden het strijdplan goed doorgesproken en de voorhoede het middenveld en defensie waren bekend…nou op naar de Breestraat voor het betreden van het strijdtoneel, ik heb niks met arena…..
10.00 gaan de eerste los het regent pr’s man man wat een kanonnen leiden schud op zijn grondvesten en staat op omvallen.
11.00 gaat Ultrapietje los en voelt zich zo sterk doel een aanval op het PR en onder de 3.30…maar wel genieten en de twinkeling in de ogen…….
Bamm met housemuziek gaan we met benen als ontembare benen en een hartslag die gelijk in het rood schiet, de rem erop tot 9 km gaat het aardig,,maar dan gaat het lichaam zijn eigen feestje vieren..
Den strijd kan beginnen wante dit gaat me niet gebeuren Mila 2 knalt ze het veld af maar de genadeklap mag ik en Mila 1 ze geven….
Het is echt menens tempo zakt, op techniek spuit de HF het rood in dan maar de shuffle en de armen mee als sneeuw voor de zon zie ik de 3.30 verdampen, opgeven is geen optie, alle bekenden onderweg doen me goed marcel een high five en ik geniet yeahhh jetst geht loss.
Bij 27 km dendert de 3.45 groep me voorbij hopla het voelt als mokerslag als ik aan wil haken maar werkelijk niet kan…. Inmiddels staan we 3-2 achter……de coach roept nog net niet efkes wisselen pietje….
Veel clubleden supporten onderweg , rechtop armen fel, ja als trainer krijg je terug waar je je lopers mee lastigvalt whahaha.
Op de singels is het feest ik knok nog steeds met dat onwelwillende lijf en denk als het niet gaat zoals het mot, dan mot het maar zoals het gaat.
Uit een café galmt Rubberen Robbie met “een stuk in mijn reet”. https://www.youtube.com/watch?v=EGHGDGBepy0&t=10s
Ik waan me in mijn staptijd en heb de grootste lol man wat hebben we de beest uitgehangen in Leiden in de hut van Ome Henne……..
Voor een volle tribune haal ik de finish en met een grievende nederlaag duiken we het café in alwaar we ons tegoed doen aan bier…….en bedenk me dat ik Rene er wel heb af gelopen sorry maat maar heb geleerd van elke dag een feest te maken…..
Leiden uit altijd lastig zeg ik maar…
Ciao Ultrapietje.