Here we go again.
Na een lange wedstrijd loze periode konden we eindelijk weer, hardlopen in wedstrijdverband en wel de “Run Winschoten” 100 km ja dat was de planning toen in me inschreef maart 2021.
Op dat moment was ik in bloedvorm had een PR op de marathon en de 50 km gelopen die stonden al jaren in de boeken en werden in een klap weg gevaagd.
Helaas lag er verscholen in het struweel een voetblessure op de loer, die koos Ultrapietje al slachtoffer, ach slachtoffer zo zie ik het niet neehoor blessures bieden ook kansen op andere mooie dingen, verplichte looprust en we zaten midden in de lockdown en mijn bedrijf www.pieterdenedel.nl bloeide lekker op.
Oh wat mooi je kennis en ervaring overbrengen op hardlopers, als gediplomeerd looptrainer ken ik de stof van het “trainingsschema” echter een schema is altijd een leidraad.
Het is vooral de ervaring van 135 Ultra/marathons die ik heb en het genieten overbrengen op lopers.
De voet duurde lang zelfs nu nog niet 100% maar loop naar kunnen en dat mag en gaat ook, lig elke maand op de tafel bij Charles die zei zo mooi voor de Run het weefsel voelt goed maar ga niet trutten en niet over je grens.
Juni langzaamaan beginnen met 20 minuutjes, de 100 omgezet naar een 50 km met een weekomvang van 50 km heb ik niets te zoeken tussen de grote mannen. Vrijdag 10 september naar de camping “wedderbergen” hier in 2014 al eens gestaan voor mijn debuut op de 100.
Avonds voor de run lekker uit eten met alle Tri-teamers, en dan is het na een traditionele onrustige nacht 11-9 en gaat de chip in de veters en startnummer met spelden en komt de wedstrijdspanning, ik zag hem aan komen lopen over het veld wilde hem nog ontwijken maar lukte niet.
In het Rosarium loop ik even weg en sluit me af van alles altijd voor een wedstrijd heel even alleen mijn moment je neemt je race door, zet jezelf op scherp wijs en kijk omhoog en bal de vuist ze reist weer mee de mooie witte vlinder.
En los gaan we en man man ik zweet de de blubber, het loopt lekker en klets wat me ultramaatjes de een heeft meer last gehad van geen wedstrijden dan de ander wel weten we allemaal stuk voor stuk overal het positieve van in te zien, we helpen in het huis vaak van de wal in de sloot echter beter iets dan niets doen.
Inmiddels zijn de estafettelopers ook los en Francis haalt me in, ik moet helaas een Tom dumoulin doen en duik de beplanting in, eenmaal uit de bramenstruik vervolg ik de weg, ik was je even vergeten maar daar is de voet die start met zeuren, ik zeur terug koest jij.
Na 36 km gaat die drammen bij een waterpost ga ik een goed gesprek aan met hem we sluiten een compromis tot 40 en dan praten we nergens meer over ik stop en jij gaat meer herstellen.
Met een smile over de finish tis goed, voel me goed dit was de max en nu herstel en door naar een mooi Indian Summer.
Afsluiten met een hapje eten in den stallen wat hebben we een mooie club. Zondag stukje uitfietsen en met een lekker koud biertje weer eens wat op papier zetten.
Ciao Ultrapietje.